Mijn man raakt me niet meer aan

Hij raakt me al die tijd al niet meer aan. Als ik de vraag stel, waarom niet , krijg ik altijd als antwoord: weet ik niet ! Ondertussen weet ik het zelf ook niet meer. In het drukke bestaan zoals in Nederland is dit echt geen uitzondering.

In principe ben je dus beide gezond en jou zou het zeker enkele malen per dag kunnen doen en toch gebeurd er niks. Omdat ik weet dat het belangrijk is voor mijn vriend en zijn moeder. Zij en ik konden het goed vinden alleen na die loekoe van haar gaat het heel slecht met die relatie tussen haar en mij en ook tussen mijn vriend en mij. Ik voel me heel eenzaam. Inmiddels ook verloofd en al 1. Van haar kant uit geeft ze ook duidelijk aan dat het niet aan mij ligt, maar aan haar en dat ze er gewoon geen behoefte aan heeft.

Wij hebben wel kids een hectisch leven. Mijn man raakt mij ook amper aan. Maar ik heb steeds het gevoel niet goed genoeg te zijn.

Ik denk er soms nog wel eens aan , maar eigenlijk is het nu een soort onuitgesproken afspraak dat wij er niet meer aan doen. Ik weet ook niet hoe het zo gekomen is. Waarom je vrouwelijk kleden ideaal is om ervoor te zorgen dat je man opgewonden raakt. Gelukkig knuffelen de kinderen en ik wel.

Man raakt mij al heel lang niet meer aan en we hebben ook al een jaar, echt waar! In de huiskamer of keuken zou ik een greep naar mijn borsten als onplezierig ervaren. Ik ben meer dan mijn borsten of mijn kruis, dus een knuffel kan ook rond een minder seksueel getint lichaamsdeel. Jullie zijn wat langer aan het daten en dan plotseling begin je meer van hem te verwachten. Nu begint hij het gevoel te krijgen dat hij niet meer vrijuit zijn keuzes kan maken.

Ik kan er niet tegen als mijn man me aanraakt. Hij geeft me soms advies, maar ik voel me niet verbonden, ik voel geen intimiteit. Iedere man heeft namelijk nog een andere oerdrang die je aan kunt spreken.

Zelfs knuffelen zit er niet in. Toen ik hem vertelde waar ik dan zo onzeker van word en welke dingen ik allemaal in mijn hoofd haal aan zorgen werd ie alleen nog maar meer pissig. Ik ben een meid van jaar en ben nu jaar en maanden getrouwd met mijn man van jaar. Toen ik voor het eerts sex met mijn man had was ik nog maagd. Ik word alleen al sinds voor de geboorte van de kinderen (dus niet erna!) niet meer seksueel opgewonden van mijn man.

Dit is na ongeveer jaar samen begonnen. Maar pas op, ze blijven dan wel vaak contact houden (alleen niet erg frequent maar van de hak op de tak) waardoor jij dan weer in de war raakt “vind hij me nu wel of niet leuk”. Tjeminee, wat heb ik toch een moeilijke man. Ik las net nog een paar andere draadjes over moeilijke relaties en ik realiseerde me dat er meer zijn zoals mijn man : hij kan heel sociaal, vriendelijk, geinteresseerd doen naar andere mensen (als hij wil), heeft een (hele) goede baan, maar is naar mij toe vaak zoooo kritisch.

Naarmate onze dochter ouder werd en mijn vrouw in haar overgangsjaren kwam, kwamen we er niet meer aan toe. Ik moest eruit wilde ik nog iets van mijn leven maken en een goede moeder zijn voor mijn kinderen. We hebben besloten de draad. Eindelijk kon ik zeggen, en durfde ik te zeggen dat ik van hem weg wilde.

Ik was zo ver heen dat het me zelfs niet meer uitmaakte als hij me wat zou aandoen. In deze situatie heeft je man nooit aan je verteld dat hij niet meer van je houdt, je gaat ervan uit. Op basis van zijn gedrag.

Of misschien dingen die gezamenlijke vrienden zeggen. Meestal heb ik het nog aardig onder controle, maar soms voel ik de emotie tot in mijn tenen. Dit begon tijdens mijn zwangerschap, toen kon ik de hormonen nog de schuld geven. Je bent waarschijnlijk niet meer dan een scharrel.

Jullie ondernemen weinig. Het raakt me zoveel meer. Ze zijn beter af als je bij hem weggaat. Je kinderen willen helemaal niet dat jij bij je man blijft, puur voor hen.

Zij hebben meer aan een gescheiden mama die wel tevreden is, dan aan een stille loopgravenoorlog of deprimerend huwelijk waar zij tussen in staan. De laatste jaren is er veel gebeurt met mijn man en daardoor ook met mij. We staan er nu heel anders voor dan jaren geleden.

Onze rolverdeling, patronen zijn omgegooid en ook ik ben veranderd. Ik merk dat ik hem gewoon niet meer zo spannend vin fysiek trekt hij me ook niet meer zo aan. Zelf heb ik borderline en heb deze pagina al vaker door lezen om weer kracht en duidelijkheid te krijgen. Dat ze zich niet in mijn gevoelens kan in leven of wat ik nodig heb.

Is lastig en maakt me vaak verdrietig. Zag het lege flesje pillen en belde de dokter. De ambulance bracht mij naar het ziekenhuis, waar ik vijf dagen later wakker werd.

Vijf dagen in coma, balancerend op de rand van de dood. Erger, het interesseert me niet meer. Ik ben haar in de afgelopen jaren steeds meer gaan zien als een vriendelijke huisgenote.

Ik merk ook dat ik steeds meer dingen niet vertel (bijvoorbeeld belangrijke zaken op mijn werk, dingen in mijn vriendenkring) omdat ik geen behoefte heb om dit soort dingen te delen.